Leesbaar 13

Leeßbaar

kroniek van gebeurtenissen in Amsterdam

Vrijheid is de kern van onze beschaving.

Deze Leesbaar gaat over de vrijheid in vele gedaanten. Ze is een samenvatting van de eerder verschenen nummers. Speciaal voor u, voor de politici uit Amsterdam.

Leesbaar 1, Wonen, huren, kopen

Leesbaar 2, Grotestedenbeleid op de schop

Leesbaar 4, Energiehoax

Leesbaar 5, Speciaal Hells Angelsnummer

Leesbaar 6, Vogelaarwijkennummer

Leesbaar 7, Speciaal nummer over leugen en bedrog

Leesbaar 9, Over rassisme en misdaad als 

overheidsbedrijf

Leesbaar 10,  Amsterdam bijzondere stad

Leesbaar 11, Doormodderen in Amsterdam

Leesbaar 12, De overheid als propaganda- 

machine

Gebod 5 wijst op de waarden van de vaderen, van het vaderland, van het volk.  Het verwijst naar het belang van de eigen beschaving, de eigen cultuur voor mensen. Het waarschuwt voor multiculturalistisch relativisme. 

 De franse filosoof Jacques Ellul schreef een boek over de waarden en bijdragen van het westen aan de wereld. Wat is het Westen?  Is er een soort eenheid tussen Zweden en Italië? Er is niet een westen. Er zijn er honderden. Is er niet meer verschil tussen Rusland en Spanje dan tussen zuid Spanjaarden en de Arabieren? Tussen de Russen uit het oosten en de Mongolen?’’ Ellul verzet zich tegen de intellectuelen die zo relativeren dat ze geen Westen meer zien. ,,Je suis desolé, mais être français, ce n’est pas être chinois. Avoir eu un longue passé chrétien, c’est n’est pas avoir eu un passé musulman. Avoir conquis le monde ce n’est pas avoir été conquis. Avoir creé la science moderne après mille ans de tâtonnements , ce n’est pas avoir repété de rituels magiques ou fait des inventions accidentelles. Avoir donné le primat a la rationalité ou à l’<>, c’est se être engagé sur un chemin totalement différent de celui de tous les autres groupes humains.’’ Het is duidelijk waar we over spreken als we het Westen zeggen.  (Ellul, Jacques. Trahison de ‘occident. Monein, Éditions PyréMonde, 2008. 1ste editie 1983 pag. 8.) Als je Nederlands bent, ben je niet Chinees. Als je een lang christelijk verleden hebt, dan heb je geen islamitisch verleden. Als je de wereld ovewonnen hebt, dan ben je niet overwonnen geweest. Als je de wetenschap hebt ontwikkeld, na duizend jaar geestelijke duisternis, dan ben je niet bezig gebleven magisch te handelen, en dan heb je niet alleen toevallige uitvindingen gedaan (Cohens struikelpartijen). Etcetera.

Nogmaals, er is een duidelijk onderscheid tussen west en zuid of oost. Wij zijn westers. De westerse beschaving en cultuur is het land dat de heer, onze God, ons gaf. En die heer, is als je niet gelooft, de vrijheid, om als verantwoordelijk mens te kiezen hoe je dat land inricht.  

De gedachtengang dat er geen Nederlandse cultuur zou zijn, of dat die niet duidelijk is, wordt door ons weersproken. Iedereen die wel eens door Amsterdam loopt, kan het verschil zien tussen Nederlandse cultuur, de Arabische wereld, en de Ghanees, Surinaams, Nigeriaanse samenleving. Loop maar eens van Badhoevedorp, via Osdorp, Overtoom en het stadscentrum, langs Artis, het Tropenmuseum, de Dappermarkt, de Javastraat, of vanaf het Tropenmuseum naar de Transvaalbuurt en dan verder naar Amsterdam Zuid-Oost, de Bijlmerdreef.

Leesbaar tot nu toe

Leesbaar 1 Wonen, huren, kopen.

Goedkope huizen bestaan niet. Ieder huis is kostbaar. Er zijn wel huizen met  kunstmatig lage huren of koopprijzen. Die gesubsidieerde huren en prijzen worden laag gehouden door huursubsidie van het rijk, en subsidie op de erfpacht door de medeburgers.

Die goedkope woningen zijn door de overheden bedoeld voor mensen met gespecificeerde lage inkomens. In de praktijk mag ieder die in een gesubsidieerd huis woont, de subsidie blijven houden, ook als hij of zij meer gaat verdienen. Amsterdammers willen graag goedkoop wonen. Wie niet. Dat wil ik ook wel.

Maar helaas. De werkelijkheid is hard. Goedkoop wonen kan niet. Wonen is altijd duur. Maar als je de suggestie wekt dat goedkoop wonen kan, en als je alleen en uitsluitend goedkope woningen aanbiedt, moet je niet verbaasd zijn als iedereen zich inschrijft voor een goedkope woning. En zo ontstaat er vanzelf een wachtlijst.

Leesbaar 1 adviseerde de raadsleden om in ieder geval de erfpacht inkomensafhankelijk te maken. In plaats van buurtgebonden.

Leesbaar 2. Grotestedenbeleid op de schop.

2 november 2006 vroegen PvdA wethouders van de 4 grote gemeenten de minister om subsidiewijziging:  ,,De middelen zijn nu teveel uitgewaaierd over heel Nederland. Ook de focus op 56 achterstandswijken heeft niet geleid tot een herverdeling van het geld. Ondertussen is in de grote steden een opeenstapeling van problemen te zien in de achterstandswijken en dat is niet goed voor de concurrentiepositie van de Randstad” (brief Norder aan Winsemius).

De brief is de aanleiding tot wat later de 40 wijkenaanpak is geworden, de bestrijding van de ellende in de 40 prachtwijken, kansenwijken, krachtwijken of Vogelaarwijken.

Onze Poolse journalist Zygmunt Wrobel beschrijft de ontwikkelingen zoals hij ze, vanuit zijn socialistisch verleden, waarneemt. Hij kijkt mee met de politieke elite, en ziet dat grote problemen zijn geschapen door het gemeentebestuur van Amsterdam: Het bevolkingsregister van Amsterdam functioneert niet. Van de vermoedelijk 750.000 Amsterdammers is de gemeente in de administratie de adressen van 100.000 mannen, vrouwen en kinderen kwijt. Van ongeveer 60.000 adressen weet men niet wie er woont. Vandaag moeten we u melden dat, in de woorden van Wouter Bos, ,,Het kabinet heeft de wonde van de oude wijken door laten etteren.’’ De oude wijken waaronder Nieuw West en de bijlmermeer, zijn achterstandswijken. De jeugd ontspoort er, en er doen zich onveilige situaties voor in die buurten, zegt minister Winsemius in 2006. Oude woningen moeten worden gesloopt. Nieuwe woningen moeten worden gebouwd. Het onderwijs moet verbeterd. Bovendien moet er meer groen in de buurten komen. En de werkgelegenheid moet er opgepept. ( In Rotterdam is men daarmee begonnen door kleine bedrijven te helpen zich in de buurten te vestigen. In Amsterdam heeft men juist alle bedrijvigheid uit deze wijken gehaald.) De plannen van de minister gingen duidelijk in tegen de plannen van Duco Stadig (PvdA wethouder).

De kranten stonden bol van de verhalen. En als je die stukken leest in het Parool of in Trouw of de Telegraaf dan vraag je je af: Wie heeft die wijken toch zo geschapen. Hoe komt het dat die wijken monoculturele bolwerken zijn geworden? Hoe komt het dat de gemeente niet weet wie er wonen? Hoe komt het dat her onderwijs in die buurten het slechtste van Nederland is, terwijl de scholen daar van het rijk twee maal zoveel geld krijgen per leerling als elders? 

Of in de woorden van Arie van Tol van de Groenen / Amsterdam Anders: ,,Hoe komt het toch dat het grootkapitaal er steeds in slaagt om grote gebouwen te plaatsen, de nieuwe krantentoren in de Wibautstraat bijvoorbeeld, of een woonmall, terwijl de overheid er niet in slaagt om een lullig schooltje voor elkaar te krijgen? En hoe komt het dat de misdaadcijfers onder de jeugdige bewoners van die wijken zo hoog zijn? En waarom ligt zelfs het sterftecijfer er hoger dan elders?’’

Zygmunt Wrobel constateert dat de oorzaak van alle ellende ligt in de uitvoering door de gemeente van het door B en W voorgestelde en door de raad vastgestelde  beleid. Balkenende, naar ik meen, zei ooit dat de situatie in de achterstandswijken explosief is. En Leesbaar constateert dat de explosieve situatie is geschapen door de gemeentebestuurders zelf. En dat de gemeente ook het ontsteking in de wijken heeft gestoken. Niet het rijk maar de gemeente heeft de ontsteking laten dooretteren. Niet het rijk, maar de gemeente heeft de keus om de ontsteking te laten ontbranden (bombeeldspraak) haar te genezen (Bos gezondheidsbeeldspraak).

Leesbaar 4. 

Energiehoax 

Wouter Wolf schrijft over de plannen van wethouder Marijke Vos. Amsterdam moet een voorbeeldstad worden op milieugebied. Woningbouwcorporaties moeten hun eigendommen van de wethouder beter isoleren.

Het hele verhaal over de massale isolatie van oude woningen door woningbouwcorporaties

op verzoek van de wethouder is een onzinverhaal, een hoax. Het beleid waar het verhaal over gaat is ook onzin. Onzin in de zin van: Het is geen zaak van de gemeente. Woningbouwcorporaties en particulieren zijn er al jaren mee bezig.

Onzin in de zin van: De isolatie levert netto waarschijnlijk geen milieuwinst op. Het levert zeker geen financiële winst op voor de huurders.

Onzin in de zin van: De gemeente maakt goede sier met de mogelijkheden van derden. Maar het havenbeleid, het criminaliteitsbeleid, de eigen vuilniswagens van de gemeente , haar vrachtwagens, haar GVB dieselbussen, haar gebouwen, de gebouwen van de basisscholen in Amsterdam zijn nog steeds ernstige bedreigingen van milieu en van de volksgezondheid: direct voor gebruikers, omwonenden en op termijn.

Als de gemeente stopt met de metrobouw, met het verdiepen van de ringweg, met het volbouwen van sportvelden en pleinen, met de bouw van deelraadkantoren, dan levert de gemeente een bijdrage aan het milieu, een een grote energiebesparing.

Floris van den Berg schrijft een artikel over onderwijs. 

Zoals algemeen bekend zijn de basisscholen in Amsterdam de slechtste van Nederland. Gemeten naar resultaten, gemeten naar gebouwkwaliteit en gemeten naar binnenmilieu is er geen stad die ons slaat . Veel leerlingen worden ziek van school. Veel kinderen lopen een blijvende handicap op (astma). Een kwart van de leerlingen verlaat de basisschool na acht jaar onderwijs met een leerachterstand van – afgerond– twee jaar. Dat schijnt in West-Europa verder niet voor te komen. Het gaat hierbij om de helft van de kinderen uit de door de gemeente als achterstandsbuurten aangeduide wijken. De rest van de kinderen in die wijken lijkt het eigen niveau niet te halen.

De schoolbesturen spelen een belangrijke rol bij deze wanprestatie. En in 2007 is de gemeente, in de vorm van de stadsdeelbesturen,  het schoolbestuur van de meeste basisscholen: de gemeentescholen. Diezelfde wethouders hebben sinds een jaar of vijftig een algemene taak voor alle basisscholen, ten aanzien van onderhoud en dergelijke.  Uit onderzoek van Floris van den Berg blijkt dat de gemeentelijke overheden hun bestuursfunctie in ieder geval de laatste 20 jaar niet uitgeoefend hebben. zij hebben het het kleuter- en lageronderwijs, en later het basisonderwijs totaal verwaarloosd. En met name de allochtone jongeren zijn door de gemeente zwaar gedupeerd.

Zygmunt Wrobel schreef: Amsterdam Misdaadparadijs.

Amsterdam is de hoofdstad van Nederland, in de toekomst de schoonste stad van Europa en de stad met het slechtste basisonderwijs van West-Europa, met de meeste armen, en een van de misdadigste steden ter wereld. Amsterdam nummer 1.

Zygmunt Wrobel schrijft dat de gemeentebestuurders zelf het voortouw nemen in de criminaliteit. Wethouders liegen tegen de raad (Ambtsmisdrijf, oplichting). Het jaarverslag van de gemeente bevat met opzet misleidende informatie, ondermeer over de onderwijsresultaten (valsheid in geschrifte). De wethouders handhaven de wetten en de regels niet, zowel in de gemeente centraal als in de stadsdelen. Wethouder Vos liet een gifschip vertrekken, en gaf valse papieren mee aan een asbestschip. Onderwijswethouder Rob Oudkerk gebruikte Cocaïne. Hij is huisarts en was kamerlid en vanuit beide functies, en misschien ook als wethouder,  bezocht en gebruikte hij de heroïnehoeren, zwerfsters en transseksuelen aan de Theemsweg. Leesbaar stelt vast dat we hier toch kunnen spreken van enerzijds misbruik van positie en anderzijds misbruik van deze meisjes met onbekende leeftijd. De gemeentebestuurders subsidieerden jarenlang (30 jaar of zo) de Hells Angels met goedkope grond en gratis clubhuis. Deze subsidie is volgens Leesbaar nooit aan de raad gemeld, nooit in de boeken opgenomen. Criminelen, of mensen van wie men vermoedde dat zij leiding gaven aan georganiseerde misdaad, kregen wapenvergunningen en vergunningen voor hashwinkels. Ook justitie is of dom of bewust crimineel bezig. Bijvoorbeeld in haar betrokkenheid bij de moord op Van der Bijl. 

De bestuurders van deze stad lijden ook aan moreel verval, een kenmerk van totalitair bestuur dat Zygmunt Wrobel nog uit Polen van voor 1980 kent en herkent. Wrobel verwees hierbij naar een uitspraak van Jelle Prins (PvdA wethouder in Oost/Watergaafsmeer)naar aanleiding van de moord op de heer Lüske. 

,,En de burgemeester?. Gaat theedrinken. En de gemeenteraad? Die verhoogt het parkeertarief om het rijden tegen te gaan. Intussen meldt de gemeente in een officieel stuk dat de criminaliteit in Amsterdam de afgelopen jaren sterk is teruggedrongen.

Als het milieu maar schoon wordt.’’

Vandaag kunnen we u melden dat het moreel gehalte van het gemeentepolitici gisteren, 2 november 2009, weer glashelder was. Bij De Schreeuw stond om 16:00 één raadslid, Stan Polman van Méérbelangen. En één wethouder, hulde, Marcouch. Rita Verdonk was er, en de ouders van Theo van Gogh, en nog wat buurtgenoten.

Leesbaar 5  Speciaal Hells Angelsnummer

De gemeente Amsterdam, en Stadsdeel Oost-Watergraafsmeer proberen al een tijdje om de Hells Angels van het bedrijventerrein bij de Bijlmerbajes te krijgen. Duco Stadig heeft het plan om in die wijk van alles te bouwen. Maar de aanwezigheid van de motorclub met hun feesten en reputatie dwarsboomt die plannen. Dus wat doe je dan. Dan vraag je aan justitie om de Hells Angels tot criminele organisatie te verklaren, dan kun je ze privaatrechtelijk verbieden, en dan komt de grond vanzelf vrij. De club zelf geeft aan dat ze geen criminele organisatie is. De grond heeft ze bovendien al iets van 30 jaar in gebruik, en een deel van de grond en het clubhuis heeft ze van de gemeente gekregen, als geschenk.

In nationale en internationale onderzoeken en in nationale rapporten over criminaliteit worden Hells Angels steevast genoemd als groep waarvan leden betrokken zijn bij georganiseerde misdaad. Het gaat hier om een sociologisch, criminologisch begrip organisatie. In juridsche termen zou je spreken over misdaden gepleegd in vereniging. Amerikanen hebben het over organized crime.

Justitie gedraagt zich stom. Waarom? Het gaat hier of om niet integere domheid, of om het bewust verprutsen van de procedure. Justitie ziet de ,,vereniging’’ niet in de zin van samenwerkende mensen, maar als een vereniging of stichting ingeschreven bij de kamer van koophandel. Ja hoor. Een criminele organisatie als bedrijf, met btw-nummer. 

In een reeks van rechtszaken worden de Hells Angels vrijgesproken. Natuurlijk zijn ze geen misdadige vereniging. En ook in de Stichtingsstatuten staat niets verkeerds. Bovendien hebben gemeenten deze motorclub steeds geholpen aan vergunningen of subsidie. Dus is er niets verkeerd (Harlingen). In Amsterdam produceren de politiemensen wat achtergehouden en bewaarde telefoontaps.

Knullig optreden van gemeentebestuur, justitie en gemeenteraad heeft geleid tot het vrijuit gaan van de Hells Angels.

De nooit geboekte en verantwoorde subsidies aan de Hells Angels in de vorm van gratis grond en gebouwen is een duidelijk voorbeeld van betrokkenheid van de gemeente bij misdaad.

Leesbaar 6. Vogelaarwijkennummer

Stop de persen. Minister Vogelaar heeft gesproken. De paden op de wijken in.

Van onze verslaggever Floris van den Berg

Minister EllaVogelaar (Wonen, Wijken en Integratie,PvdA) maakt 23 maart 2007 bekend welke probleemwijken zij heeft gevonden in Nederland.

Zij heeft naar Brits voorbeeld postcodegebieden vergeleken op gegevens als werkloosheid, door bewoners ervaren onveiligheid, verhuiscijfers en inkomen en percentage allochtonen. De wijken die in negatieve zin het meest afweken van wat landelijk gemiddeld is, haalden de lijst. Van die wijken is een deel benoemd tot krachtwijk. In Amsterdam valt de helft van de stad onder de termen van de regeling. In Amsterdam wonen naar de definitie van de regering 328.000 mensen in ellendige omstandigheden, in armoebuurten, met veel criminaliteit in de omgeving. Het gaat met name om allochtonen, meer specifiek, niet-westerse allochtonen.

Wat zijn de op te lossen problemen? Het grootste probleem lijkt vooralsnog het gemeentebeleid te zijn.

Het gemeentebestuur en de stadsdeelbesturen hebben het voorelkaar gekregen dat 300.000 niet-westers allochtonen samenwonen in slechte woonwijken, samen met ongeveer 70.000 niet in Amsterdam ingeschreven, dus niet meegetelde, Amsterdammers. Van die groep van 70.000 is een deel Nederlander, een deel Europeaan, ongeveer 40.000 afkomstig uit de derde wereld. Dit bij elkaar schuiven van mensen met problemen is door de gemeente gedaan middels het erfpachtbeleid en de woningdistributie.

De Amsterdamse Vogelaarwijken worden gekenmerkt door 1 het grote percentage buitenlanders en 2. door het bar slechte basisonderwijs dat de gemeente er laat geven. 3. door de criminaliteit, 4. de door de gemeente geschapen drugsoverlast. De oudere allochtonen worden slecht gestimuleerd om Nederlands te leren lezen, spreken en schrijven. Wie ondanks de tegenwerking een cursus gaat doen, krijgt beroerd onderwijs. Van de volwassen niet-westerse allochtonen (overheidsjargon) is vermoedelijk de helft analfabeet in enige taal, een deel kent Arabisch. Velen hebben geen scholing, of vrijwel geen scholing.

De politici en journalisten roepen dat het basisonderwijs prima is, want dat de leerkrachten hun best doen. Het zal wel. Resultaten ontbreken. En de wethouder en zijn ambtenaren vervalsen de resultaten die ze naar buiten brengen in het jaarverslag.

Nog een probleem voor de kinderen en de ouders is dat de gemeenteraadsleden die onzin accepteren. Justitie weigert tegen de valsheid in geschriften op te treden als de gemeenteraad zelf niets doet (Brief van De Wit aan Van den Berg).

Het gedoogbeleid voor drugs van de gemeentebestuurders en justitie verergert de situatie in de Vogelaarwijken. De gemeente stimuleert het drugsgebruik, de drugshandel, en daarmee de kweek van hennep en het transport en de groothandel door het vergunningstelsel.

Justitie en gemeentebestuur zijn bij herhaling indirect of direct betrokken bij moorden, drugshandel en drugstransporten. Een gewone caféhouder bewaarde 3 ton hasj in zijn schuurtje. Een deel van een transport van 30 ton. Hij werd opgepakt en vrijgelaten. Vervolgens vermoord. De Family en de doorvoer van cocaïne in het verleden herinneren wij ons ook nog.

Ook verder zijn er nog veel problemen voor burgers in deze wijken. Leest u Leesbaar 6 pag. 8 en 9 voor de lijst.

Wanneer we de kans op integratie zien als de mogelijkheid voor allochtonen om gewoon om te gaan met Nederlanders, dan zal in Amsterdam, Rotterdam en Den Haag de kans op integratie steeds verder afnemen. Immers, het aantal Nederlanders, en haar aandeel in de bevolking, neemt steeds verder af. Buitenlanders zullen op korte termijn alleen buitenlanders ontmoeten in deze steden. Dit geeft een extra dimensie aan het onderwijsprobleem, en met name aan het taalprobleem: Bijna de helft van de bevolking kan onvoldoende spreken en schrijven in het Nederlands om zich te kunnen verstaan met andere gebrekkig geschoolden.

Leesbaar 7. Speciaal nummer over leugen en bedrog.

Burgemeester Cohen zegt de waarheid.

Eind mei heeft Job Cohen, onze burgemeester, een lezing gehouden in de aula van de UvA. Dit in als laatste in de reeks Amsterdamlezingen van 2007. De lezing is zeer interessant. Onderwerp van de lezing was: ,,hoe benutten we het in Amsterdam aanwezige menselijk kapitaal ten volle? Wat is de goede voedingsbodem voor inventiviteit en creativiteit? Hoe stimuleren we (goed) ondernemerschap? Wat is de rol van het onderwijs, en wat kan er beter? Kortom, hoe maken wij de brede basis van een topstad?’’

In deze lezing bespreekt Cohen behartigenswaardige dingen.

a Het Amsterdamse basisonderwijs is er beroerd aan toe. Een kwart van de leerlingen loopt aan het eind van de basisschool twee jaar achter.

Leesbaar wijt dit probleem aan het slechte onderwijsbeleid van de gemeente. En aan het verdrijven van de Nederlandse burgers uit de stad door de gemeentebestuurders. Aan de zo ontstane de segregatie. Er zijn allochtone wijken in de stad, en er zijn Europees / Nederlandse wijken. Er zijn scholen met alleen allochtone leerlingen, en er zijn basisscholen met bijna alleen Europees / Nederlandse leerlingen. Op de scholen met allochtone leerlingen haalt de helft het eind van de basisschool met 2 jaar leerachterstand. Dat is  Van den Bergs definitie van het probleem. 

Van de Nederlands/Europese scholen haalt een bovenproportioneel deel van de leerlingen een buitengewoon goed resultaat. Dat is de creatieve bovenklasse. 

Die segregatie is niet meer te bestrijden, zeiden wij al in 2007. De Nederlandse kinderen kunnen door hun kleine aantal de buitenlandse kinderen niet meer integreren.

bevolkingsgroepen in Amsterdam

etnisch	basisschool	stad
allochtoon	56%	35%
westerling	8%	14%
Nederlands	34%	51%

De gemeente Amsterdam verdrijft zijn eigen bevolking. De burgemeester doet dit op grote schaal. Ongeveer 3000 kinderen per jaar vertrekken netto, met hun ouders. In burgemeester Cohens jargon: De Amsterdamse bestuurders delven hun human capital en werpen het vervolgens buiten de stadsgrenzen. De gemeente vernietigt het Amsterdamse human capital. We praten dan over over ruwweg 1/3 van de in Amsterdam geboren kinderen! Ieder jaar, al jaren lang.

De segregatie ontstaat enerzijds door de door de gemeente en woningbouwverenigingen georganiseerde gettovorming. Anderzijds echter door een politiek waarmee etnische Nederlanders actief de stad worden uitgejaagd: beroerd basisonderwijs, tekort aan schoolgebouwen, het dichtbouwen van pleinen, het slopen van sportparken en speeltuinen lijken een rol te spelen. Daarnaast lijken volgens een ambtenaar in oktober 2009 de kleine woningen een rol te spelen. Lijken, het is een hypothese. Het wordt tijd voor gedegen onderzoek. Het wordt tijd voor een menselijk beleid: human policy gericht op quality of life.

Herdefinitie

Het centrale probleem van Amsterdam kan nu worden geherdefinieerd als: In een globaliserende economie, in een hoogtechnologische wereld, zet Amsterdam vanuit concurrentie oogpunt, vergeleken met andere steden, grote stappen achteruit. De bevolking is in twintig jaar tijd veranderd van 100% geletterd, redelijk hoog opgeleid, in ongeveer 30% analfabeet. Het aantal analfabeten neemt jaarlijks toe. Mede omdat de gemeente haar onderwijstaak de afgelopen 20 jaar ernstig heeft verwaarloosd. Het Amsterdams gemeentebestuur ontwikkelt de stad en haar bevolking naar het niveau van Cairo, Kinshasa, Lagos. Wereldsteden, natuurlijk, maar derdewereldsteden.

Er is nog een probleem.

Uit de door Cohen uitgesproken tekst blijkt: De Amsterdamse gemeentebestuurders concurreren met andere wereldsteden om investerende bedrijven, en daarmee om werkgelegenheid voor het creatieve segment van de Amsterdamse werkende bevolking. De gemeentebestuurders beschouwen hun bevolking niet als een doelgroep om zich op te richten. De mensen in de stad, de burgers, worden door de bestuurders gezien als human capital in de zin van investeringsgoed, geïnvesteerd vermogen. De burgers en hun leven zijn voor de gemeentebestuurders geen waarde op zich. Daar de gemeente natuurlijk ook geen echt belang heeft bij de bevolking als human capital, verwaarloost de gemeente haar: de bestuurders investeren immers niets in de bevolking, en ze verdienen er ook niets aan. De burgers kunnen wel weg.

Fraude

Het gemeentebestuur van Amsterdam hamert steeds op de goede resultaten die de Amsterdamse basisscholen bereiken.  In de jaarverslagen van de gemeente wordt de afgelopen 4 jaar steevast gemeld dat de gemeente op ieder onderwijsniveau de hoogste scores boekt. 

Het basisonderwijs kent 7 niveaus. In Nederland komen in principe alleen de niveau’s 1 en 2 voor. In Amsterdam en Rotterdam, en in mindere mate in Den haag zijn de onderste 3 niveaus veel voorkomend: Achterstandsleerlingen, die per kind 1,9 maal zoveel geld te besteden krijgen op school als de kinderen uit niveau 1 en 2. Als de gemeente Amsterdam meldt dat haar leerlingen uit schoolniveau 5, 6,  7 het beste scoren van heel Nederland, dan zegt ze dus in de praktijk dat die leerlingen beter presteren dan de vergelijkbare leerlingen in Rotterdam en Den Haag.

Maar is het ook zo? De kinderen uit de drie steden worden vergeleken op het resultaat in de eindtoets van de Cito. In Amsterdam mogen de kinderen die twee jaar leerachterstand hebben in groep 8 niet meedoen aan de Cito toets. Dat is de helft van de leerlingen uit schoolniveau 5 tot en met 7.  De overige kinderen scoren gemiddeld hoger dan alle kinderen uit de vergelijkbare schoolgroepen in Den Haag  en Rotterdam. Dat zegt dus niets. De gemiddelde score van de Amsterdamse leerlingen is niet bekend! De helft van hen mag de toets niet doen! 

Wat geldt voor de leerlingen van de schoolniveaus 5, 6, 7 geldt ook voor het gemiddelde van alle leerlingen van Amsterdam. Een kwart van de leerlingen, mag niet meetoetsen met de Cito eindtoets, omdat ze gedurende zes jaar basisonderwijs twee jaar leerachterstand hebben opgelopen op de Amsterdamse basisscholen.  Als de gemeentebestuurders in hun Jaarverslag 2006, op pag 81 van de pdf versie zeggen dat de bereikte resultaten van de Cito score van Amsterdam boven het landelijk gemiddelde liggen, dan geldt dat dus alleen voor de getoetste kinderen uit Amsterdam. Een kwart van de Amsterdamse kinderen mocht niet meetoetsen omdat ze achterlopen. Als we die meetellen, dan komen we vermoedelijk uit op een veel lagere score. En de afgelopen vier jaren is het percentage kinderen dat in Amsterdam niet mee mocht toetsen ieder jaar groter geworden. Als de gemeentebestuurders van Amsterdam in hun Jaarverslagen 2003, 2004, 2005 en 2006 zeggen dat de Amsterdamse onderwijsresultaten, vergeleken met de Nederlandse, verbeteren, dan frauderen en liegen zij. Immers, we kennen de Amsterdamse resultaten niet. 

Verder in dit nummer een artikel over de Hells Angels als vereniging of stichting niet verboden. In Friesland ging de rechter ervan uit dat, als een gemeentebestuur de Angels doorlopend vergunningen geeft, er geen sprake kan zijn van een gevaar voor de samenleving. 

Een artikel over Grondpolitiek of misbruik van macht met grond en over het onttrekken van gebouwen aan de balans, zonder dat te melden in de jaarrekening. Wethouders en hun ambtenaren frauderen in financiële stukken en met financiële handelingen. Duco Stadig leverde grond extra goedkoop, zonder aanbesteding, aan NS-Vastgoed. Amsterdam subsidieerde jarenlang de Hells Angels, zonder dit ooit in de boeken te melden. In ieder geval hebben wij niets gezien. De gemeente kocht grond voor een moskee van een moskeestichting (?) tegen extra hoog bedrag, opdat die stichting een moskee kon bouwen. Verkapte subsidie.

Een artikel over de betekenis van verantwoordelijkheid van bestuurders, voor hun daden.

In Amsterdam kunnen wethouders liegen en bedriegen en ze worden niet gestraft. Alleen een cokesnuivende hoerenloper werd uit het bestuur gezet vanwege het bezoeken van sekssites met een gemeentecomputer. 

Het probleem dat aan de orde komt is dat van de positie van raadsleden die moeten stemmen over de juridische gevolgen van wandaden voor hun politieke vrienden. Raadsleden moeten persoonlijke politieke vrienden verraden en voordragen voor gevangenisstraf of aftreden. Bijvoorbeeld als wethouder 1 grond weggeeft aan een of meer criminelen. Is zijn opvolger na 20 jaar dan aanspreekbaar op de financiële, politieke en juridische schade? En voor de gevolgschade die ontstaat bij burgers doordat de criminelen een spoor van moorden, prostitutie, protectie en drugshandel door de samenleving trekken? Als wethouder 1 grond ondershands verkoopt of verpacht , tegen verlaagd tarief, aan een bedrijf of persoon, onder de voorwaarde dat die er gespecificeerde woningen op bouwt voor gespecificeerde groepen, en in ruil voor een dienst aan de wethouder, mag dat dan van Europa? Of is dat illegale aanbesteding van grond en van bouwopdrachten(dus twee keer fout)?

Als de burgemeester vaststelt dat een schip beladen is met iets van 50 ton asbest. En dat dit een gevaar is voor de volksgezondheid van de stedelingen en de bemanning. En dat dit schip niet meer mag varen. En wethouder Vos’ afdeling laat dit schip vertrekken met een brief aan boord waarin staat dat er maar 1 ton asbest aan boord is, of  2 of 3. Is wethouder Vos dan aanspreekbaar en aansprakelijk voor de financiële, politieke en gezondheidsschade die ontstaat?

En tenslotte staat er ook nog een artikel in over het zogenaamde scheefwonen en over redenen voor Nederlanders om de stad Amsterdam te verlaten.

Leesbaar 9. Over racisme en misdaad als overheidsbedrijf.

Recht en rechtvaardigheid in Amsterdam

Amsterdam, Floris van den Berg

Zaterdag 23 februari 2008 stond er een ingezonden brief van Floris van den Berg in het Parool. De brief was een open brief aan het gemeentebestuur van Amsterdam. Ze ging over de misdadige houding van het gemeentebestuur, veel ambtenaren, de politie, NS en NS-medewerkers in de periode 1941-1944. In het jaar 1943 hielpen de Amsterdamse overheidsdiensten en medewerkers actief mee met de uitvoering van de volkenmoord op de Joodse Nederlanders.

Door AT5 verslaggevers naar de brief over die periode gevraagd antwoordde de burgemeester dat het nooit in hem opgekomen was om excuses voor dat gedrag te maken. Niemand had er ooit naar gevraagd. En bleek de juiste houding van de gemeente niet uit het feit dat de gemeente meehielp met de organisatie van de herdenking van de februaristaking?

Nee. Job Cohen heeft daar ongelijk. De briefschrijver stelt nu juist dat de burgemeester het wanbeleid verstopt achter een rookscherm van zogenaamd antiracisme. Het rassisme van de Nazi’s was een misdadig overheidsbeleid. En dat is iets anders dan een ruzie tussen burgers onderling. De Pools/Britse socioloog Zygmunt Bauman geeft duidelijk aan dat volkenmoorden zoals die op de Joden door de Duitsers, of dat massamoorden zoals die van de Communisten op de Oekraïners, Poolse intellectuelen, Koelakken, politieke tegenstanders en nationale minderheden alleen kunnen worden uitgevoerd door overheden met behulp van moderne organisatietechnieken en moderne industriële hulpmiddelen.

De arrestatie en ontvoering van de Nederlandse Joden is dus geen zaak van racisme en vooroordelen, maar van bewust rassisme, overheidsbeleid. En een burgemeester die zich zo bewust is van het wangedrag van ondernemers ten opzichte van Afrikanen gedurende de slaventijd, zou zich het wangedrag van zijn eigen organisatie automatisch ook bewust moeten zijn.

De gemeente was verder ook actief betrokken bij de roof  van Joodse kunst, banktegoeden, huizen en plundering van de woningen van zij die waren afgevoerd en door de gemeente overgedragen aan de vijandige mogendheid.

In het Rijksmuseum in Amsterdam hangt een schilderij van Asselijn, De Zwaan. De zwaan beschermt haar kinderen met wijd uitgeslagen vleugels: Wie in de buurt komt krijgt een lel. Ida Gerhardt verwoordt mijn vraag aan Cohen. 

In een antwoordbrief aan Floris van den Berg suggereerde Cohen veel later, bestuurlijk onbehoorlijk veel later, dat de gemeente alle schaden had vergoed. Dat was een leugen. En die leugen wordt gestaafd door de brief die Cohen kreeg van een advocaat. Die vraagt namelijk nog schadevergoeding namens slachtoffers. Aan die advocaat antwoordt Cohen ondermeer de volgende leugen:

,, Het staat buiten kijf dat de gemeente Amsterdam tijdens de oorlog in vele opzichten foute maatregelen tegen het joodse deel van de bevolking heeft uitgevoerd. Dat de handelingen van de gemeente Amsterdam plaatsvonden onder verantwoordelijkheid en autoriteit van de Rijkscommissaris voor het bezette Nederlandse gebied, dat aan de uitvoering van de bevelen, richtlijnen en verordeningen van de Duitsers vrijwel niet te ontkomen viel en dat het niet uitvoeren ervan door de Duitsers werd beantwoord met terreur en harde straffen kan evenmin worden ontkend. Wie de oorlog heeft meegemaakt stond voor keuzes waarvoor wij (gelukkig!) nimmer hebben moeten staan – ...’’

Bovenstaand stukje tekst staat bol van onwaarheden  En als het niet om leugens gaat, gaat het om niet integer gebrek aan kennis. 

1 De gemeente is niks. De gemeentebestuurders en de (interim) gemeentesecretaris, veel ambtenaren, veel in Amsterdam gestationeerde politiemensen hebben meegewerkt aan de Jodenmoord. Jodenmoord met een hoofdletter. Het ging de Duitse Nazi’s niet om religie, maar om volk. De Nationaal Socialisten haatten zoals alle socialisten alle godsdiensten. En ze hebben ook religieuzen omgebracht vanwege hun religie. Velen. 

2 Formeel juridisch, naar het Duitse recht, vonden de handelingen van gemeentemedewerkers en bestuurders plaats onder verantwoordelijkheid en autoriteit van de Rijkscommissaris. Dat laat onverlet ieders persoonlijke verantwoordelijkheid. En dat laat onverlet de verantwoordelijkheid van de burgemeester, de wethouders, de raadsleden, de topambtenaren. 

Uit buitenlandse ervaringen blijkt dat de bezetter nauwelijks maatregelen nam tegen westerse bestuurders die zich verzetten tegen de Jodenmoord, dan wel die de maatregelen niet uitvoerden. In België werkten ambtenaren en bestuurders minder van harte mee. Dat scheelde de helft van de slachtoffers. In Denemarken waren maar een paar duizend Joden. Die zijn door vissers naar Zweden gebracht. Iemand gestraft? In Frankrijk gebeurde min of meer hetzelfde als in België. Ook daar zijn veel minder Joden afgevoerd dan hier. In fascistisch Italië wensten de bestuurders geen Jodenmoord. En er werd niets tegen hen ondernomen. Pas na de overgave van Italië aan de geallieerden zijn de Duitsers zelf op grote schaal mensen gaan roven. Min of meer hetzelfde geldt voor Hongarije. Vandaar dat Elie Wiesel pas op het einde van de oorlog naar een concentratiekamp werd gesleept. (Lees Nacht)

Wat ik, persoonlijk, Cohen het meeste kwalijk neem is dat hij als burgemeester van Amsterdam, als kind van overlevenden, nog probeerde roofkunst voor de gemeente Amsterdam te behouden.  Nog in 2006 of 2007.

Ambtelijke betrokkenheid

In Amsterdam is de vrijwillige betrokkenheid van politiemensen, trambestuurders, ambtenaren, wethouders, en een tijdelijke gemeentesecretaris groot geweest, te groot. De Amsterdamse gemeentesecretaris hielp de bezetter om Cohen en Asscher te overreden de Judenrat op te zetten, opdat de Duitsers de Joden makkelijker konden vermoorden. Vermoorden. Het was aan iedereen duidelijk dat het samendrijven van Joden in Amsterdam, en het regelmatig afvoeren van grote groepen naar concentratiekampen in Nederland, voor verder transport, zou leiden tot een wisse dood voor de geëmigreerden. Daarom doken mensen onder. Ook de ouders van de burgemeester. Ook de familie Frank. En vele anderen. Franse historici beschrijven de kennis van, dan wel verwachting van de moord onder de Joodse bevolkingsgroep als algemeen. Koningin Wilhelmina schijnt er op tijd voor gewaarschuwd te hebben op Radio Oranje. Van  het gemeentebestuur had men bescherming mogen verwachten, eisen. Van het gemeentebestuur had men mogen verwachten dat de geplunderde goederen zouden worden beschermd en bewaard tot na de oorlog. Dat geroofde kunst zou worden teruggegeven aan de eigenaren. Ook als die hun spullen en huizen zogenaamd vrijwillig hadden verkocht.

In het huis waar ik ben opgegroeid woonde in de oorlog een deurwaarder. Die bewaarde in zijn kluis juwelen en goud en papieren van Joden die afgevoerd werden. Hij wist prima dat niemand zou terugkeren, en maakte alles op. Toen na de oorlog wel mensen terugkeerden, heeft hij zich opgehangen op de zolder van het huis waar ik later woonde. En terecht.

Zij vrouw en kinderen zijn naar het oosten gevlucht. Zo kwamen mijn ouders aan een huis.

Wie burgemeester wordt van een grote gemeente, dient zich voor te bereiden op situaties die niet gewoon zijn. Een kapitein gaat onder met zijn schip, of blijft in ieder geval aan boord tot de laatste passagier of het laatste bemanningslid van boord is. Als Joden hadden kunnen worden gered door het offer van de burgemeester, wethouders, ambtenaren, dan was het dat alleszins waard geweest. Maar de ambtenaren en wethouders brachten geen offer. De gemeente ontving de Duitsers met een mooie kaart van de stad. Een lieve ambtenaar tekende een kaart voor de Duitsers met daarop de woonstraten met veel Joden. De gemeentepolitie beschermde de verhuizers die de inboedels van ter moord afgevoerden kwamen roven. De gemeente hielp met het inrichten van het getto, het plaatsen van prikkeldraad en hekken. De politie hielp mee, en schaamt zich daar intussen voor. De NS hielp mee, en schaamt zich daar intussen voor. De gemeente hielp mee, en ontkent haar verantwoordelijkheid voor de schade aan goederen en mensenlevens.

Ik stel de gemeentebestuurders hier aansprakelijk voor  de dood van tenminste de helft van de uit Amsterdam afgevoerden, Joden, homoseksuelen en anderen. Daarnaast is het gemeentebestuur volledig aansprakelijk voor de geleden financiële schade aan goederen, huizen, geld, kunst. De gemeente had nooit mogen meewerken aan uitvoering de Duitse plannen.

Het citaat van Guido Gezelle is prachtig. Het geeft aan wat nodig is.

Meer misdadigheid ?

Een vraag nu opkomt is of de Amsterdamse overheden betrokken zijn bij meer misdrijven tegen de mensheid of tegen mensen.

Drie zaken springen ogenblikkelijk in de herinnering:

De vuilstort op de Diemerzeedijk en de Vogelmeerpolder,  het versturen van het asbestschip naar Turkije en het gifschip. 

Is er meer? Daarnaast zijn we nu wel benieuwd. Het lijkt erop. In de vorige bestuursperiode heeft wethouder Stadig gelogen tegen de raad en tegen de stadsdeelraad Oost-Watergraafsmeer. Ook werden aanbestedingsregels voor stationsbouw en wijkaanleg overtreden door hem. Het lijkt erop dat de wethouder ook valse verklaringen heeft afgelegd aan de raad. Hij heeft de raad onder valse voorwendsels besluiten laten nemen. In dit verband kunnen we spreken van valsheid in geschrifte en over oplichting.

In de vorige bestuursperiode was er ook een wethouder, Rob Oudkerk, die cocaïne in bezit had en gebruikte, volgens eigen zeggen. Deze huisarts, wethouder, ex-parlementslid ging vanuit zijn positie en bekendheid op zoek naar seksueel contact met verslaafde prostituees, met of zonder verblijfsvergunning, en van onbekende leeftijd en geslacht. Hij zocht nu juist de allerzwakste meisjes uit om zijn lusten op te botvieren. Wat hij met die meisjes deed en of hij betaalde, daar moeten we naar raden. Duidelijk is dat als een zo bekende persoon verslaafde prostituees gebruikt, vanuit een zo belangrijke positie,dat we dan al snel over misbruik van positie spreken, een misdrijf. 

Bovendien moest deze wethouder nu juist waken over het welzijn van de jeugd, en over onderwijs en volksgezondheid. Een positie met een voorbeeldfunctie bij uitstek. En wat doet hij. Juist met meisjes die hulp nodig hebben en misschien nog naar school moeten , gaat hij op avontuur. Daarbij het risico lopend dat hij aids verspreidde, van verslaafde naar verslaafde. Als het hier niet gaat om misdaad, dan gaat het in ieder geval om ongepaste immoraliteit en om niet integer gedrag. Stel je eens voor dat het hier om je eigen dochter van 15 gaat die achter het station wordt opgepikt door een vieze veertiger.

Er is meer.

In 2008 verscheen het jaarlijkse rapport van het WODC, het centrum van onderzoek van  het Ministerie van Justitie. Het rijk voert al enige tijd een beleid dat gericht is op het terugdringen van de zogeheten coffeeshops Hierbij ziet u een tabel uit Leesbaar 9. Op basis van deze cijfers kunnen we vaststellen: De Amsterdamse gemeentelijke overheid stimuleert de misdaad effectief.

stad	n coffeeshops
Amsterdam	246
Rotterdam	62
Den Haag	40
Utrecht	17
Maastricht	16
Haarlem	16
Groningen	15
Nijmegen	15
Groningen	14
Arnhem	13
Tilburg	13
Leiden	12
Leeuwarden	12
Enschede	11
totaal grotere steden	502

Justitie Amsterdam doet niets tegen de criminaliteit. De politie treedt kennelijk niet op.  (Inmiddels weten we dat de politie niet mag optreden van de burgemeester) De politiek? Sommige wethouders gebruiken zelf poppers of coke of pretpillen. Een raadslid had een coffeeshop. De misdaad is niet partijgebonden. Vooral PvdA en verder links schijnen echter grootgebruikers te zijn van genotmiddelen als sigaretten, hasj, wiet, en wie weet wat. Een deelraadslid van de Groenen / AA was eigenlijk altijd stoned of dronken, tijdens de vergaderingen van de raad en daarbuiten. Een mij bekende wethouder was alcoholist. Daar hasj, alcohol en andere middelen de hersens en het denken aantasten, moeten we er maar vanuit gaan dat de hersens van meer Amsterdamse politici, officieren van justitie, politiemensen en rechters zijn aangetast door drugsmisbruik dan in de rest van het land. Of dat ze ernstiger zijn aangetast.

In Leesbaar 9 stelden we vast dat de gemeente  de omvangrijke drugshandel stimuleert met vergunningen, en dat de driehoek de omvangrijke handel niet bestrijdt. De semi-legale handel aan de voordeur wordt begeleid door een zeer grote illegale productie, handel, doorvoer van hasj, wiet, hennep, en andere spullen, waar zeer veel mensen als crimineel bij betrokken zijn. Daarbij wordt ze handel begeleid door een omvangrijke milieuvervuilende industrie.

In Leesbaar 9 staat verder een artikel genaamd: Gemeentebestuur verslaaft de jeugd.

Gemeentebestuur stimuleert thuiskweek en woningonttrekking

Gemeentebestuur stimuleert energieroof.

Samenvattend. 

De al of niet georganiseerde henneptelers kweken hennep in gestolen woningen. Veel woningen worden daardoor aan de verhuur onttrokken.

De al of niet georganiseerde hasjhandelaren zetten een zeer slecht voorbeeld voor scholieren van basisscholen, en voor de jeugd, met name in de prachtwijken.

De al of niet georganiseerde henneptelers brengen financiële schade toe aan alle burgers van Amsterdam door energie te stelen. Die schade is aanzienlijk. Het gaat om redelijk grote bedragen in een stad als Amsterdam. Meer dan € 100,- per jaar per rekening van iedere energiegebruiker. Die diefstal wordt niet gemeld, niet vermeld, niet bestreden.

De handel in softdrugs, ook de straathandel en de schoolpleinhandel wordt geen strobreed in de weggelegd in Amsterdam. Dat verbaast me eerlijk gezegd niets. Bij de medewerkers aan het veiligheidsproject voor VO scholen zitten diverse deskundigen die zelf veel gebruiken, zelfs die vroeger kilohandelaar waren.

Zo lang ik in Amsterdam woon, een jaar of 25, doet de politie heel weinig tegen de grote misdaad. En nog minder tegen de kleine draaideurcriminelen. En dat schijnt te komen omdat justitie niet wil dat de politie mensen arresteert. En de burgemeester helpt justitie. Nu en dan wordt er een grote actie aangekondigd. Nu gaan we de draaideurcriminelen van de straat halen. Maar er komt nooit iets van terecht.

Ik heb de gevangenisstatistieken bekeken. Ook na al die keiharde acties van justitie en politie in Amsterdam neemt het aantal overvallen toe, en neemt het aantal gevangenen niet toe. En van al die superacties is nooit een duidelijk verslag te vinden in het jaarverslag. 

En sinds het verschijnen van Leesbaar 9 is een reeks gebieden vervallen tot veiligheidsrisicogebied: Transvaal, Dapperbuurt, Indische buurt West, Bijlmermeer. En overal verschijnt het nieuwe verkeersbord: Risicoparkeren.

Leesbaar 10 Amsterdam bijzondere stad

In 2006 wonen er in Nederland 2,2 miljoen stemgerechtigden uit het buitenland. Een miljoen van hen komt uit de derde wereld. De meer dan 1,1 miljoen buitenlanders uit de EG, Noord Amerika, Australië, Indonesië, Japan, Korea leveren niet tot nauwelijks problemen op voor de Nederlandse bevolking en de overheden. Hun eigen problemen zijn niet veel

groter dan die van de rest van de bevolking.

Voor de 1,1 miljoen mensen uit de derde wereld ligt dat anders. Voor hen is een heel circus opgetuigd van organisaties die hen moeten onderzoeken, helpen (tolken, medici), integreren, emanciperen, inspecteren, subsidiëren, onderwijzen, surveilleren, detineren, concentreren. In Amsterdam en in de landelijke pers wordt gedaan alsof de ontwikkelingen Nederland gewoon zijn. We spreken in dit verband over grotestadsproblemen. 

Klopt dat wel? Is het normaal dat steden in twintig  jaar van bevolking wisselen? Hoe zijn de buitenlanders verdeeld over Europa? Over Nederland? Wat zijn hun problemen? Wat zijn onze problemen? Wat te doen?

De bevolking van Amsterdam. Floris van den Berg. Jaarlijks worden in Amsterdam ongeveer 10100 kinderen geboren. Van die 10100 zijn er na 10 jaar nog maar 6800 over. De rest, ongeveer 3300 Nederlandse en westerse kinderen, is door de ouders meegenomen de stad uit. De niet-westerse kinderen en de helft van de Nederlandse kinderen blijft over in de stad. Amsterdam heeft daardoor een relatief klein aantal basisschoolkinderen in de stad, en een relatief nog kleiner aantal middelbare scholieren. Beide groepen bestaan uit een kleine groep Nederlanders (35%), een groepje westers allochtonen en een meerderheid van niet-westers allochtonen. De groepen wonen gescheiden, gaan gescheiden naar school, en sporten gescheiden. Dit levert problemen op voor de leraren, voor de kinderen en voor de gemeente.

Amsterdam heeft twee universiteiten binnen de gemeentegrenzen en HBO-scholen. De studenten komen veelal van buiten de stad. Velen komen hier wonen. Het gaat om misschien wel 5000 nieuwe inwoners per jaar in de leeftijdsgroep 18 +. Die groep overwegend Nederlandse studenten met voltooide HAVO of VWO -opleidingen komt in Amsterdam terecht in studentenflats, studentenhuizen, en meer en meer in samen gekochte of samen gehuurde woningen in volkswijken en in relatief betere wijken. Zij leven daar gesegregeerd van de autochtone bevolking uit de derde wereld. Er vindt geen menging plaats, of bijna niet. Studenten hebben andere bezigheden dan probleemjongeren. De twee groepen gaan uit in verschillende gelegenheden, hebben verschillende dagelijkse bezigheden, hebben een verschillend dag- en nachtritme. 

Onder de volwassenen heeft Amsterdam weer een eigen dynamiek. Amsterdam is een magneet voor creatieve mensen, homoseksuelen, lesbiennes, zakemensen die hier tijdelijk moeten wonen voor hun werk, buitenlandse krakers, radicalen, en mensen met verslavingen en psychische stoornissen. Mensen boven de 50 vertrekken veelal. De bevolkingspiramide van Amsterdam wijkt daardoor sterk af van die van Nederland. Een normale bevolkingspiramide heeft de vorm van een piramide (groeiende bevolking) of van een kegel (stabiele bevolking). Die van Amsterdam lijkt op een babushka pop. Breed van onderen, dan smalle knieën, brede heupen, klein kopje.

Migratie.

De jaarlijkse migratie van Nederlanders van en naar Amsterdam gaat gepaard met een soort continue trek uit de derde wereld naar Amsterdam. Het rijk beschouwt Surinamers en Antillianen als buitenlanders, niet-westerse allochtonen. De Surinamers zijn hier gevestigd met name sinds de zelfstandigwording van dat land. Antillianen zijn niet dik gezaaid in de stad. De grote groepen buitenlanders die het aanzicht en de leefsfeer van de stad de afgelopen dertig jaar gewijzigd hebben zijn de Marokkanen, overige Noord-Afrikaanse Arabieren, Turken en Afrikanen uit de landen ten zuiden van de Sahara. De laatste jaren komen ook meer en meer Oost-Europeanen zich in de stad vestigen. De mensen uit de derde wereld worden door de gemeente en het rijk gedefinieerd als  probleemgroep. 

De trek van deze buitenlanders naar de stad en het vertrek van de Nederlanders uit de stad lijkt te worden gestuurd door gemeentebeleid: Vasthouden van de kernvoorraad aan armoewoningen, niet bouwen van leuke gewenste huizen, slechte scholen, te weinig leerplekken voor Nederlandse kinderen, pogingen van de gemeente om de vrijheid van schoolkeuze te beperken, parkeerproblematiek, subsidiëring van de criminaliteit  en dergelijke. Amsterdam heeft het slechtste basisonderwijs van Nederland, de stad geldt als het onvriendelijkst voor kinderen, en de stad geldt als een van de twee minst leefbare steden van Nederland (VROM). 

Amsterdam, Rotterdam en Den Haag lijken in bovenstaande ontwikkeling en problematiek, en in bevolkingssamenstelling sterk op elkaar. De drie steden hebben ieder een autochtone bevolking die kleiner is dan 55%. De steden zijn in hun ontwikkeling, en bevolkingssamenstelling uniek in Europa. Uit de cijfers in Leesbaar 10 mogen we concluderen dat Rotterdam, Amsterdam en Den Haag nauwelijks nog Nederlandse steden genoemd mogen worden. Dat de Nederlandse bevolking in die steden zo langzamerhand in de problemen komt mag duidelijk zijn.

Tabel. Nederlandse steden, met de meeste buitenlanders

Stad	Inwoners	Nederlanders	3de wereld
Rotterdam	584058	55	35
Amsterdam	742884	52	34
Den Haag	473941	55	32
Almere	180924	65	25
Schiedam	75162	69	23
Utrecht	288401	69	21
Lelystad	72252	74	18
Arnhem	142569	72	17
Dordrecht	118541	74	17
Capelle aan de IJssel	65374	73	17
Delft	95379	72	16
Vlaardingen	71461	77	16
Sittard/Geleen	96245	79	16
Maassluis	31567	77	16
Zaanstad	141402	76	15
Zoetermeer	118024	74	15
Eindhoven	209699	74	15

c fbs

Meer dan de helft van de in Nederland wonende mensen uit de derde wereld woont in Rotterdam, Den Haag en Amsterdam. De rest woont er vlak omheen. Kleine groepen wonen nog in Utrecht, Arnhem, Eindhoven, Tilburg en andere industriesteden. De massa van hen woont in 15 steden, met de 3 grote steden als kernen. De Westerse vreemdelingen wonen min of meer gelijkmatig verdeeld over het land. 

De drie grote steden wijken met hun grote groepen buitenlanders duidelijk af van de rest van het land. De problemen van die steden zouden ook aangepakt moeten worden als bijzondere en afwijkende problemen. De invloed die dit gegeven moet hebben op bijvoorbeeld het jeugdbeleid van de grote steden en op het onderwijsbeleid daar, met name het basisonderwijs, komt in een volgend artikel aan de orde. Maar het mag nu al duidelijk wezen, dat daar waar  een derde van de scholieren uit niet – of beroerd Nederlands sprekende, analfabete gezinnen komt, de problemen voor onderwijzers aan zienlijk zijn.

Leesbaar 11 

Knee deep in big muddy in de grote stad.

Floris van den Berg van Saparoea

26 april 2008 

In veel steden staan woonwijken waar ellende en armoede voor burgers geconcentreerd worden, en gecombineerd met misdaad en slechte schoolresultaten. Schooluitval, slechte schoolresultaten, gebrekkige jeugdzorg, eenzijdige woon– en leefomgeving, met het ontbreken van relevante sociale netwerken, weinig mogelijkheden voor sociale contacten, werkloosheid, gezondheidsachterstand, weinig bedrijven in de buurt, gebrekkige inburgering, gebrekkige vrouwenemancipatie, criminaliteit onder de bewoners, criminaliteit tegen de bewoners, gevoelens van onveiligheid. Met name de opeenstapeling van de problemen, en de concentratie ervan in een beperkt aantal wijken, maakt haar hardnekkig. Minister Vogelaar (VROM, PvdA) verliet het achterstandswijkenmodel en liet een lijst opstellen van een beperkt aantal, 40, achterstandswijken. En er kwam het Actieplan Krachtwijken, Van Aandachtswijk naar Krachtwijk. Den Haag, VROM, 2007.

De Partij van de Arbeid beschouwt steden als emancipatiemachine voor lagere inkomensgroepen en allochtonen.

 De minister en haar ambtenaren constateren dat die machine niet werkt.

Wonen, leren en integreren

Amsterdam, Rotterdam en Den Haag wijken in hun problematiek en in de schaal van de problemen sterk af van de rest van de Nederlandse en Europese steden.

1 Wonen. Meer dan de helft van de niet-westerse vreemdelingen in Nederland woont in een van deze drie gemeenten. En de bevolking van deze steden bestaat voor de helft of meer uit vreemdelingen. Onder de jeugd tot en met 17 jaar is het percentage Nederlandse kinderen ongeveer 35% gemiddeld. 40% bij de kinderen van 3 jaar, 30% bij de kinderen van 17 jaar.

De goedkope woningvoorraad lijkt een rol te spelen. Nederlanders willen, mogen  of kunnen daar niet wonen. En verlaten dus de stad. Alle normale Nederlanders, met een gewone middelbare opleiding en een modaal salaris hebben inmiddels de stad verlaten.

2 Werken. Met het vertrek van de Nederlandse gezinnen is ook veel werkgelegenheid voor normaal geschoolden en laaggeschoolden uit de drie grote steden verdwenen.

3 Leren De kinderen in de krachtwijken van de drie grote steden beginnen met een taalachterstand op de basisschool.,,Veel mensen uit de wijk die hoger op de maatschappelijk ladder staan doen hun kinderen buiten de buurt naar school, daardoor ontstaat segregatie in het onderwijs.’’, zegt de minister. Maar daarmee miskent ze de problemen. De aandachtswijken in de 3 grote steden zijn bijna monocultureel niet-westers. Er valt niets meer te integreren. Het beleid veroorzaakte segregatie.

Inmiddels (november 2009) is het project om kinderen gedwongen te mengen mislukt en gestopt door de gemeentebestuurders van Amsterdam. Maar niet nadat wethouder Fatima Elatik uit Zeeburg de schooldirecteuren van discriminatie beschuldigde. In Leefbaar 11 schreven wij reeds: ,,In steden met maximaal 20% buitenlanders onder de leerlingen zijn de scholieren te mengen. Bij grotere percentages kan dat niet, en lijdt het bij de Nederlandse jeugd tot ernstige problemen. Het is wreed beleid om toch daartoe te dwingen. Je brengt de Nederlandse kinderen in de drie grote steden in situaties waarin ze om zich heen hun eigen taal niet horen spreken, waarin hun eigen normen en waarden niet meer tellen, waarin lezen  ongewoon is, waarin leren ongewoon is.’’

De onderwijsresultaten van basisscholen met overwegend niet-westerse kinderen zijn zeer slecht. De helft van de kinderen verlaat de basisschool met twee jaar leerachterstand, als min of meer analfabeet.

Gemeentebeleid

En dat zijn punten van gemeentebeleid. De gemeentelijke overheden in de drie grote steden  hebben het jeugdbeleid laten versloffen. Zo laten versloffen dat ze in de onderzoeken van Kinderen in tel steevast naar voren komen als een van de 5 slechtste steden voor kinderen, als een van de gemeenten met de slechtste kwaliteit van leven voor kinderen. Ze hebben daarnaast de slechtste huizen in de slechtste woonwijken, de slechtste vieste en ongezondste schoolgebouwen. Op dit moment sloopt de gemeente Amsterdam vrijwel alle sportparken, of heeft ze al gesloopt. Woonwijken moeten het worden. Sport wordt steeds verder naar buiten gedrongen. De allochtone kinderen komen veelal uit de gezinnen waar het ongebruikelijk is om de kinderen per auto te halen en te brengen. Zij kunnen dus niet meer naar sport en spel. De drie grote steden zijn uniek in Europa, op alle gebieden.

4 Integreren: Te weinig inwoners volgen een integratietraject, gaan op taalles, krijgen taalles. Er zijn ook te weinig niet formele integratiemogelijkheden. De minister noemt kennismakingsactiviteiten, gemengde bewonersgroepen, sportclubs, cultuur, amateurkunst. Zegt minister Ella Vogelaar. En ze heeft daarin gelijk !

Echter, in een stad waar de helft van de bevolking buitenlander is, of immigrant, daar valt niets te integreren. De Nederlandse samenleving bestaat hier nauwelijks meer. Het inburgeren, een overheidstaak, opgedragen door het Rijk, is in Amsterdam een gigantisch project. De gemeente is er nog niet eens aan begonnen.

De schaal van de problemen in de drie grote steden lijkt niet door te dringen tot de landelijke bestuurders, de onderwijsgemeenschap, de politiek.

Veiligheid: De aandachtwijken kennen veel jeugdoverlast, kleine criminaliteit, verslaving en handel in verdovende middelen, met de criminaliteit die daarbij hoort. Er zijn veel winkels met een duistere achtergrond: belwinkels, kappers die niet knippen etcetera. Zegt minister Ella Vogelaar. En ze heeft gelijk. 

Gemeentebeleid versterkt die problemen. Amsterdam heeft de helft van alle coffeeshops uit steden met 80.000 inwoners of meer, staat in Amsterdam, 245 stuks, 245 vergunningen voor drugsdetailhandel, 245 maal geen toezicht op de aanvoer van grote hoeveelheden drugs. De helft van alle Nederlandse drugswinkels staat in een van de drie grote steden, en dan met name in de prachtwijken. Is het een wonder dat er een groot drugsmisbruik is onder niet-westerse jongeren in de grote steden en onder de Nederlandse en Surinaamse jeugd? Is het een wonder dat er meer misdaad is onder hen dan in andere gemeenten?

Technisch zijn de wijken dikwijls naargeestig, duister. Niet alleen de huizen ook de openbare ruimte moet worden verbouwd. Zegt Ella. En ook daarin heeft de minister gelijk.

Leesbaar 12 De overheid als politiek propaganda apparaat.

In juli 2008 verscheen Broekhuizen, J., Jansen, M. Slot, J.. Segregatie in het Amsterdamse basisonderwijs. Amsterdam, O+S, 2008.  Witte scholen, zwarte scholen, te witte scholen, te zwarte scholen, achterstandskinderen. Met het begrippenpaar witte scholen, zwarte scholen suggereren de onderzoekers en B&W  een rassenscheiding in de Amsterdamse gemeenschap.

,,Voor de sociale cohesie in de multiculturele stad Amsterdam, is het van belang dan men contact heeft met mensen met een andere achtergrond (een andere etniciteit of een andere sociaal economische positie in de samenleving). Idealiter komen deze contacten al tot stand wanneer men jong is. De segregatie die vooral in de grote steden in Nederland in het basisonderwijs bestaat, vormt een belemmering hiervoor.’’ schrijven de ambtenaren. En dit onzin verhaal leidde mede tot het wanbeleid van de gedwongen schoolkeus, het verhaal van blank en zwart samen naar school en meer van dat soort onzin. Nogmaals: 1 bij een verhouding van 1 Nederlands kind op 2 buitenlanders valt er niets te mengen. En 2 Het gaat niet om blank en zwart. Marokkanen en Turken zijn blank. De zwarten in Amsterdam zijn overwegend Surinamers en Antillianen, en die mengen heel redelijk.

Onze stelling is: Kinderen in Amsterdam zijn gescheiden langs vele lijnen.  De ouders zijn arm of rijk, intellectueel-niet intellectueel, zelfstandig-in loondienst, of werkloos, gezond of ziek, jong of oud, christen, jood, islamiet, hindoe, boeddhist, geloofsloos, atheïst, burgemeester, raadslid, gewoon burger, bedenk het maar. Een belangrijke scheidslijn in Amsterdam is die tussen Nederlands en buitenlands. Daar hoort een toelichting bij.

In die toelichting in Leesbaar 12 is een poging gedaan een onderscheid te maken tussen nationaliteit en paspoort. Nationaliteit is het volk waartoe je je aangetrokken voelt, waar je bij hoort. Mijn broer woont in Liverpool, hij is Nederlander. Met een NL paspoort. In Polen woonden voor 1939 Polen, Joden, Witrussen, Oekraïners, Duitsers. Allemaal al of niet met Pools paspoort. In de USSR woonden veel Joden, Polen, Witrussen, Oekraïners, Russen etcetera. Allemaal met paspoort. In Duitsland woonden in 1933 iets van 750.000 Joden, en veel Duitsers, wat Polen, Oostenrijkers etcetera. De staten waren geen natiestaten.

Je paspoort krijg je van de bestuurlijke eenheid waar je woont. Nederland was een natiestaat, maar is dat minder en minder.

Kinderen gaan gesegregeerd naar school omdat de ouders dat zo kiezen

Dat is helemaal juist. Dit is ook de basis van de Nederlandse samenleving. We hebben godsdienstvrijheid. We hebben onderwijsvrijheid. We hebben vrijheid van schoolkeuze. Ouders kiezen het onderwijs en de school die zij voor hun kinderen de beste vinden. Dat geldt voor de heer Wouter Bos, die zijn kind in Noord op een RK of Christelijke school doet. Dat geldt voor de PvdA staatssecretaresse Karin Adelmund die haar kind op de School voor Onderwijs op het Frederiksplein deed, dat geldt voor mij als ik mijn kinderen op een montssorischool doe. En dat geldt voor iedereen. 

3 Schoolkeuze moet overheidskeuze worden

27 november 2008, stond in het Parool een artikel: PvdA Amsterdam wil dwang bij schoolkeus. ,,Om het bestaan van zwarte en witte scholen tegen te gaan, moet de overheid bepalen naar welke school Amsterdamse kinderen gaan. Dat vindt de Amsterdamse PvdA. De tweedeling in het Amsterdamse basisonderwijs, met witte scholen aan de ene en zwarte scholen aan de andere kant, neemt nog steeds toe.’’

6 Er zijn scholen met te veel en er zijn er met te weinig zwarte leerlingen 

Deze stelling en conclusie van het rapport  Segregatie in het Amsterdamse basisonderwijs gaat uit van de veronderstelling dat een schoolpopulatie een afspiegeling moet zijn van de wijk waar de school staat. Nu kun je die afspiegeling op vele manieren maken. Naar geloof, naar huidkleur, naar nationaliteit. De gemeente neemt fantasiehuidkleur als norm. Kinderen kunnen zwart zijn of blank. Zwart is in de ogen van de gemeente iedereen met een ouder uit het buitenland.

schoolscore groep	A’dam	% Adam	% NL
1	241	4	11,4
2	1063	19	45,9
3	658	12	27,9
4	44	0,8	4,5
5	616	11	7,2
6	823	22	1,9
7	1399	32	0,9
totaal	4844	100	100

tabel: scholen naar schoolscoregroep, Amsterdam en Nederland.

Het rijk sorteerde tot recent kinderen op basisscholen naar mate van problemen. Het allochtoon zijn was een van de tellende problemen. In Amsterdam, Rotterdam en Den Haag gold en geldt een zeer groot deel van de kinderen, en van hun basisscholen als problematisch: Hun scholen werden type 6 of type 7 scholen genoemd. Die scholen kregen bijna  twee maal het budget van een gewone type 1 school, per kind. Buiten de drie grote steden komen deze scholen nauwelijks voor.

In de tabel is te zien dat in Nederland 46% van de kinderen op een score 2 school zit, de normale basisschool. 28% zit op een score 3 school. 11% op een eliteschool. 85% van de kinderen zit op een school van type 1, 2 of 3. In Amsterdam zit slechts 35% van de kinderen op een normaal te noemen school. 55% van de leerlingen zit er op een extreme achterstandsschool. De leerlingen met die problemen zijn bijna allemaal Marokkaans, Turks, Antilliaans of overig buitenlands. 

De problemen van de Amsterdamse allochtone kinderen liggen niet geheel aan die kinderen, aan hun ouders, aan hun religie of genen. De inspectie van het onderwijs stelde in haar Analyse van het Amsterdamse basisonderwijs van april 2008 vast dat het Amsterdamse basisonderwijs het slechtste is van heel Nederland. 

De vooronderstellingen bij het rapport zijn ideologische onzin

De vooronderstellingen bij het rapport Segregatie in het Amsterdamse basisonderwijs zijn allemaal fout, ideologisch gekleurd, haast totalitair van inhoud: 1 Er is een rassenscheiding, 2 die wordt door de ouders veroorzaakt, 3 ouders mogen niet zelf bepalen waar de kinderen op school gaan. 

De veronderstellingen zijn allemaal onzin: Er is geen rassenscheiding, 2 die wordt dus ook niet door ouders veroorzaakt, en 3 ouders hebben in Nederland zelf het recht denominatie, plaats, bestuur etcetera van de basisschool voor hun kinderen te kiezen. 

Onze conclusie

Ook Leesbaar deed onderzoek naar onderwijs, segregatie en onderwijsachterstanden in Amsterdam. Wij concluderen: Het Amsterdamse gemeentelijke bevolkingsbeleid heeft er de afgelopen twintig jaar toe geleid dat jaarlijks veel gewone Nederlandse gezinnen uit Amsterdam zijn vertrokken. Voor hun vertrek hadden zij verschillende redenen: Betere baan buiten de stad, beter huis buiten de stad, geen goede woning kunnen vinden in Amsterdam, geen goede school kunnen vinden in Amsterdam. Opvallend is dat de helft van de in Amsterdams geboren Nederlandse en Europese kinderen door hun ouders mee naar buiten wordt genomen voor het kind 8 jaar oud is. Op basisscholen zitten daardoor in groep 1 tot en met groep 5 veel meer Nederlandse kinderen dan in de groepen 6 tot en met 8 of op de middelbare scholen. De Nederlandse ouders vluchten met hun kinderen niet met kleine aantallen van zwarte scholen naar witte scholen. Ze vluchten massaal (50%) de stad uit, weg van dit overheidsbeleid. Hetzelfde gebeurt in Den Haag en Rotterdam. De drie grote steden hebben, wat dit betreft, dezelfde soort problemen.

 Amsterdam spant met haar beroerdste onderwijs van Nederland, en haar grote percentage analfabete volwassenen de kroon.

De Amsterdamse meting van te zwarte scholen en te witte scholen is een schandalige vervalsing van gegevens. De bulk van de scholen in Amsterdam is een school van schoolscoregroep 6 of 7, met als leerlingen 80% ‘allochtonen’. Dit schooltype komt buiten de drie grote steden praktisch niet voor. De problemen van de leerlingen in deze scholen komen niet door hun huidkleur (overwegend blank), maar door taalachterstanden, desinteresse in onderwijs bij de ouders en door gemeentebeleid en daaraan gerelateerd slecht onderwijs. De gemeente Amsterdam hindert deze kinderen in hun ontwikkeling. Het rapport dient uitsluitend als rookgordijn, om dit wanbeleid en de echte resultaten te verhullen.

Gemeentebestuurders bestellen gegevens, leerboeken voor basisscholen, en informatieteksten voor burgers, geschiedkundige canon, cijfers.. Allerlei bureau’s en instituten, waaronder de gemeentelijke diensten Onderzoek en Statistiek en Dienst Maatschappelijke Ontwikkeling leveren informatie aan burger, overheden, Raad en Burgemeester en Wethouders. Die informatie bestaat dikwijls meer uit propaganda dan uit bruikbare gegevens. De eenheid van mening die geuit wordt in die verschillende teksten maakt dat Leesbaar het vermoeden krijgt dat de teksten worden gekleurd naar de mening van de gemeentebestuurders, topambtenaren en raad. De informatie van de gemeente aan de burger verandert daardoor van informatie in ideologie. Onbruikbaar, onnut.

Leesbaar 12 had daarnaast nog twee artikelen. Een over de wijkenaanpak, en een over de betrokkenheid van de gemeentebestuurders en ambtenaren van Amsterdam bij de shoah. Van den Berg schreef een brief aan Cohen naar aanleiding van het gemeentelijk antiracisme verhaal bij de herdenkingen van de Februaristaking van 1941. Die brief uit 2007, en de aanmaningen om antwoord zijn nooit in de raad behandeld, tot 29 januari 2009. En daar leverde de burgemeester dan weer, achter gesloten deuren, een propagandaverhaal voor de raad. De brieven die de burgemeester na deze vergadering schreef aan Floris van den Berg en aan Federatief Joods Nederland zijn eerder in deze Leesbaar 13 behandeld.